Η ζωή μας φέρνει συνήθως ότι δεν περιμένουμε εκτός αν είμαστε συμπαντική οπότε πάνω κάτω ξέρουμε τι καλό ή κακό θα μας βρει. Το καλό που ταυτόχρονα είναι και κακό όμως είναι πως κάποιες φορές συμβαίνει το αναπάντεχο και μελαγχολούμε. Το πρόβλημα έγκειται στο εξής.. πόσο πολύ έχουμε στηριχτεί ή πιστέψει τον οποιοδήποτε?? Όσο περισσότερο έχει γίνει αυτό τόσο περισσότερο θα απογοητευτούμε αν μας απογοητεύσει. Δεν είναι θέματα καρδιάς, αλλά φιλίας. Όσον αφορά το θέμα του έρωτα η αλήθεια είναι πως οι πιο πολύ από εμάς έχουμε τα μάτια μας ανοιχτά και βλέπουμε τι συμβαίνει. Εν ολίγοις μπορεί να στεναχωρηθούμε, να χτυπηθούμε στα πατώματα, να πνιγούμε στο αλκοόλ σαν να μην υπάρχει αύριο και πάει λέγοντας. Στα θέματα όμως της φιλίας το πράγμα αλλάζει. Έχουμε επενδύσει τα ίδια με τον έρωτα λίγο ή πολύ, αλλά δεν περιμένουμε να μας προδώσει κάποιος απλά και μόνο επειδή μας ζηλεύει. Μερικές φορές τα πράγματα είναι πιο απλά απ’ ότι φαίνονται και τρελαινόμαστε ψάχνοντας να βρούμε γιατί συνέβη ότι συνέβη και πως μπορούμε να διορθωθούμε αρχικά οι ίδιοι προκειμένου να το διορθώσουμε. Πάμε στο παρελθόν, οι πιο ευαίσθητοι φυσικά, κι αρχίζουμε να το σκαλίζουμε λες και είμαστε οι νάνοι της Χιονάτης και ψάχνουμε διαμάντια στα ορυχεία. Ίσως βρούμε κάτι μικρό ή μεγάλο.. ίσως είναι αυτό ή όχι.. ίσως το μεγαλοποιούμε προσπαθώντας να εξηγήσουμε ακριβώς αυτό που συμβαίνει στο παρόν ή όχι..
Η αλήθεια εδώ κρύβεται κάπου στη μέση?? Γιατί μπορεί κάποιος να επιτεθεί τόσο βίαια σε έναν φίλο του τη στιγμή που ο άλλος τον έχει χαρακτηρίσει ως το δεξί του χέρι.. τον υπαρχηγό του?? Και γιατί η επίθεση μέσω τρίτου?? Όλα ερμηνεύονται τόσο απλά κι όλοι εμείς οι υπόλοιποι ψάχνουμε με χάρτη άλλης πόλης σε αυτήν?? Η ζήλεια είναι κακό πράγμα.. το θυμάμαι από παλιά. Στον έρωτα τα πράγματα είναι λιγάκι πιο απλά.. αν δεν είσαι ίδια η Ρένα Βλαχοπούλου στην ταινία του Κώστα Καραγιάννη «Η Ζηλιάρα» (1968) και βασανίζεις τον δόλιο κι έρμο Γιώργο Κωνσταντίνου εννοείται. Ακόμη και τότε όμως η αγάπη όλα τα συγχωράει και η απογοήτευση είναι λιγότερη απ’ όσο θα περίμενε κανείς.
Η ζήλεια όπως προείπα λοιπόν είναι κακό πράγμα.. ειδικά ανάμεσα σε φίλους. Δεν είμαστε όλοι ίδιοι. Αν ζηλεύεις τον φίλο σου επειδή αυτός έχει κάτι που εσύ δεν έχεις, ότι κι αν είναι αυτό, είναι κακό. Αν ζηλεύεις τον φίλο σου επειδή δε μπορεί να τον φτάσεις στις επιδόσεις, είτε στη δουλειά σου, είτε στην προσωπική σου ζωή, είτε στο χόμπι σου τότε έχουμε πρόβλημα.. ή καλύτερα έχει και τι να κάνουμε τώρα που δε σπουδάσαμε ψυχολόγοι να λύνουμε όσα περισσότερα προβλήματα μπορούμε με μια απλή ψυχανάλυση.
Όμως υπάρχει κάτι το οποίο πολλοί το αμφισβητούν ή το χλευάζουν γιατί πολύ απλά είναι το δυσκολότερο και το πιο αγχωτικό.. είναι να βρεις το θάρρος να πιάσεις τον φίλο σου και να του πεις αυτό που σε απασχολεί. Μια φράση που μου αρέσει αυτές τις ημέρες είναι «να τα στρογγυλέψουμε». Αυτό λοιπόν μπορεί να το κάνει ο κάθε νοήμων άνθρωπος αν έχει στη φύση του έστω και λίγο τακτ. Αγκάλιασε την αλήθεια σου κι άλλαξε της όνομα.. βάπτισε τη ζήλεια ως «υγιής επιθυμία» και πες στον φίλο σου την αλήθεια.. με την αλήθεια και το θάρρος δεν έχασε ποτέ κανείς. Άλλωστε συμπαντικά όλα για καλό γίνονται..
