Η πόρτα άνοιξε σχετικά νωρίς.. η κυρία μπήκε, αλλά όχι μόνη της.. ένας κύριος ήταν μαζί της που έκλεισε γρήγορα την πόρτα πίσω του.. φοβήθηκα.. τον είχα ξαναδεί.. πάντοτε μας γλυκομιλούσε, μόνο που τώρα δεν ήξερα γιατί ήταν εκεί. Πρόσεξα πως κανείς από τους δύο δεν κρατούσε ούτε φαγητό ούτε νερό στα χέρια του. Παρ’ όλ’ αυτά τα χέρια τους δεν ήταν άδεια. Εγώ κρύφτηκα στην γωνιά μου, ο αδελφός μου με ακολούθησε και η αδελφή μου προσπάθησε, αλλά ήταν αργά. Η κυρία την έπιασε και της φόρεσε κάτι που είχα δει κι άλλη μια φορά να φοράει στον αδελφό μου.
Εκείνη σε αντίθεση με αυτόν δεν αντιστάθηκε πολύ. Κάθισε ήρεμα και περίμενε μέχρι που η κυρία την σήκωσε ψηλά κι ο κύριος έκλεισε την πόρτα πίσω του. Τι γινόταν Θεέ μου?? Που την πήγαινε??.. η κυρία ξαναγύρισε και ήρθε κοντά μου φορώντας μου πολύ γρήγορα κάτι παρόμοιο.. δεν πρόλαβα να αντιδράσω και το ένστικτό μου έλεγε ταυτόχρονα όχι αν και η αλήθεια είναι πως δεν ήξερα τι να κάνω. Με σήκωσε γρήγορα και με πήγε έξω.. ο ήλιος ήταν εκεί ψηλά, αλλά ζέστη δεν έκανε.. το κρύο ήταν τσουχτερό. Μια άλλη πόρτα άνοιξε και η κυρία με τοποθέτησε γρήγορα δίπλα στην αδελφή μου.. η πόρτα έκλεισε και πάλι κι έπειτα από λίγο ο αδελφός μου ήταν μαζί μας.
Μόλις η κυρία κάθισε μπροστά μας αυτό που ήμασταν μέσα ξεκίνησε για το άγνωστο. Καθίσαμε ήσυχα ο ένας δίπλα στον άλλο. Μπορούσες να δεις έξω από το παράθυρο και η αδελφή μου κοιτούσε. Ζήλεψα και σηκώθηκα, αλλά ένιωσα μια αδιαθεσία κι έβγαλα ότι είχα και δεν είχα από μέσα μου. Σταματήσαμε και τρόμαξα πως η κυρία θα με μαλώσει. Εκείνη όμως τα μάζεψε και με χάιδεψε απαλά.. με κορόιδευε άραγε??..
Μετά από πολλές ώρες φτάσαμε κάπου σκοτεινά και πάλι.. μύριζε περίεργα και η κυρία άρχιζε να μας βγάζει γρήγορα έναν έναν από εκεί και να μας κλείνει σε ένα κλουβί. Αφού μας έβαλε και τους τρεις ήπιαμε αχόρταγα νερό, αλλά φαγητό πουθενά. Πεινάω ήθελα να φωνάξω, αλλά ποιος θα με καταλάβαινε.. λίγο αργότερα ένα άλλο σκυλάκι ήρθε και μια άλλη κυρία τον έβαλε δίπλα μας.. μας φώναζε όλη την ώρα και δεν μπορούσαμε να κοιμηθούμε.. ευτυχώς κάποια στιγμή φτάσαμε όπου αυτό ήταν και η κυρία μας σήκωσε γρήγορα γρήγορα και μας έβαλε πάλι μέσα. Πάλι πηγαίναμε για λίγη ώρα κι όταν σταματήσαμε εκείνη μας άφησε κι έφυγε. Αν είναι δυνατόν!!.. κανείς δε μας σκέφτεται.. θα της γκρινιάζω για πάντα!! Όμως όλα άλλαξαν.. μια άλλη κυρία μας χαμογελούσε δίπλα της κι όταν βρεθήκαμε σε μια μεγάλη αυλή είχαμε φαγητό, νερό και στέγη ζεστή.. δεν έκανε τόσο κρύο όσο εκεί που ήμασταν μέχρι τώρα.. ήμουν τόσο κουρασμένη που αφού φάγαμε λιποθύμησε σχεδόν ο ένας πάνω στον άλλο.
Η επόμενη μέρα ήταν φωτεινή και ζεστή.. να λοιπόν τι έκανε εκείνο εκεί το πράγμα που λέγεται ήλιος.. όχι μόνο φωτίζει.. ζεσταίνει κιόλας.. κι όμως ήταν δυνατόν.. δεν κρυώναμε πια κι ο ήλιος μας κρατούσε ζεστούς.. ένιωσα υπέροχα.. τόσο υπέροχα που όταν ήμουν μόνη με τα αδέλφια μου έτρεχα πέρα δώθε συνεχώς. Παίζαμε συνεχώς κι οι κυρίες ερχόντουσαν συχνά να μας αγκαλιάσουν, να μας ταΐσουν και να παίξουν μαζί μας. Οι μέρες περνούσαν, αλλά ακόμη φοβόμουν μη μείνω στο δρόμο νηστική και μόνη.. αν και κατά βάθος ήμουν σίγουρη πως όλα θα πήγαιναν καλά σκέφτηκα να τις δοκιμάσω λίγο και να μην τις αφήσω να με πολυπιάνουν.. μέχρι να δούμε τουλάχιστον πόσο θα κρατήσει. Παρ’ όλ’ αυτά μέσα μου ξέρω πως θα είναι για πάντα.. αυτό λοιπόν είναι η αγάπη.. αυτό λοιπόν είναι η ευτυχία.. αυτό λοιπόν είναι η ζωή η όμορφη.. ευτυχώς..
