Kι εσύ Φολέγανδρος κι εσύ Πάρος…
Έμαθα πως φύκια έχουν πλέον στα μαλλιά κάτι παιδάκια που αναδεύονται στα βάθη σας…παιδάκια ξένα άλλου χρώματος κι άλλης θρησκείας. Πρέπει να ήταν δύσκολο πολύ για τη Χριστιανοσύνη όλη… την παραμονή ακριβώς που γεννήθηκε ο μικρός Χριστούλης μας…ο Πρέσβης της καλοσύνης της ευσπλαχνίας και της αγάπης… δεκάδες άλλοι μικροί ή μεγάλοι κατατρεγμένοι του κόσμου Χριστούληδες…να ψάχνουν κι αυτοί κατάκοποι ένα στάβλο.
Θα ήταν δύσκολο… δε λέγω… να δοκιμάζεται η Χριστιανοσύνη μας…μπουκωμένη με τον κουραμπιέ στο στόμα…στο αντιφέγγισμα από τα ξύλα που τριζοβολούν στο τζάκι…την ίδια ακριβώς στιγμή που έψελνε το Ωσαννά…πτώματα να στοιβάζονται στην πόρτα! Και να αναδύεται όλη αυτή η θανατίλα από γύρω… Δύσκολο, δε λέγω… Μακάριοι όσοι πέταξαν τον κουραμπιέ τους πέρα και έστερξαν του Κόσμου τους κατατρεγμένους. Μακάριοι….όσοι δε σήκωσαν το δάχτυλο και δεν καταφρόνεσαν γιατί είναι ξένοι…και δεν τους θέλουμε γιατί αρκετούς έχουμε από δαύτους… Μακάριοι όσοι έβγαλαν κι έδωκαν το χιτώνα τους σε όσους βουβοί στεγνώναν όπως όπως στην προβλήτα. Μακάριοι έστωσαν.
Μαρία
