Η ψωροκώσταινα οδεύει για φούντο.. ποιος να το περίμενε.. ποιος να το προέβλεπε.. όπως είπε κι ένας φίλος μου από τους ένδοξους προγόνους μας δεν έχει μείνει απολύτως τίποτα.. συμπληρώνω πως δυστυχώς δεν έχει μείνει ούτε καν ένα μικρό δείγμα DNA.. και ναι αυτό είναι δυνατόν.. οι ροζ κηρύσσουν πόλεμο στους μπλε και τους πράσινους.. προφανώς κάτι κακό θα μας βρει και αποπροσανατολίζουν τα ήδη ηλίθια κεφαλάκια μας.. ας μην είμαι σκληρή όμως.. δεν είμαστε όλοι έτσι.. μισό να σταματήσω τα γέλια γιατί τα κουμπιά πατιούνται από μόνα τους.. πως μπορώ ή μάλλον πως μπορούμε να ελπίσουμε πως όλα θα πάνε καλύτερα??.. πως να κάνουμε κάτι τέτοιο όταν ο διαχωρισμός στο μυαλό μας εξυπνάδας και ηλιθιότητας είναι τόσο θολός που κανείς δε μπορεί να τον διακρίνει καθαρά??..
Όπως λέει κι η παροιμία «όλα του γάμου δύσκολα κι η νύφη γκαστρωμένη».. αυτοί είναι οι ροζ.. γιατί κάποιος μπορεί να αντέξει μια νύφη σε έξαρση, αλλά ταυτόχρονα και μια έγκυο και δη δύο σε ένα αυτό θέλει γερά στομάχια.. ακόμη αναρωτιέμαι μερικές φορές αν οι ροζ είναι τελικά οι καλοί.. κάποιες στιγμές πέφτω στην παγίδα και μετά διαβάζω το πριν και το μετά τους και σκέφτομαι πως τελικά δεν χρειάζεται να πας στο θέατρο ή στον κινηματογράφο (εκτός αν δεις το “The Bachelor 2” που το έχει σκηνοθετήσει ο ξαδελφούλης μου) για να παρακολουθήσεις μια κωμωδία.. τη ζεις καθημερινά.. το θέμα είναι κι εκεί έγγειται το μεγάλο πρόβλημα του κλασικού Ελληναρά, πως δε μπορεί να ξεχωρίσει την κωμωδία από την παρωδία.. κι αυτό που ζούμε τη σήμερον ημέρα δεν είναι κάτι άλλο παρά μια πολύ πετυχημένη, οσκαρική παρωδία..
Αναρωτιέμαι τι μέτρα ή ποιο νούμερο μνημόνιο είναι αυτό που θα υπογραφεί οσονούπω κι όλοι μας ρίχνουν στάχτη στα μάτια έτσι ώστε να μην καταλάβουμε από που μας ήρθε το καινούργιο κακό.. είναι αλήθεια αδιαμφησβήτητη πως με έχει πιάσει ένα είδος.. όχι δεν είναι εμπάθεια, αλλά παραμένει κάτι σαν «κακία να λέγεται όταν πρέπει» και δε μπορώ να κρατηθώ.. η αλήθεια είναι πως κρατιέμαι απίστευτα ειδικά όταν πρόκειται για ευτραφείς κομπλεξικούς και για χαστούκια ανθρώπους.. όχι, εδώ δεν ξέρω αν είναι ροζ, πράσινοι, μπλε ή κόκκινοι.. δε με νοιάζει κιόλας το ευτραφείς, απλά το βάζω για να μη γίνει κανένα μπέρδεμα και νομίζει κάποιος πως είναι κάποιος άλλος.. αλλά καταλήγω αρχικά πως όταν είσαι νεοδιοριζόμενος σε ένα χωριό ενώ θέλεις να είσαι στην πόλη σου βγαίνουν όλα τα ψυχολογικά.. επίσης πως κορίτσια οι βαφές στα μαλλιά περνάνε στον εγκέφαλο και χαζεύετε γι’ αυτό με μέτρο το βάψιμο ή προτιμάτε φυτικές τι να πω.. το θέμα είναι πως και στις δύο περιπτώσεις βλέπεις πως η ηλιθιότητα, ο κομπλεξισμός κι η ζήλεια ενός ανθρώπου για έναν άλλο ή για πολλούς δεν ξέρω δημιουργεί πρόβλημα στην καθημερινότητα με αποτέλεσμα όπως λέμε συχνά «αυτό να βγαίνει προς τα έξω» και η θρυλική ατάκα του Ντίνου Ηλιόπουλου «είμαστε μια ωραία ατμόσφαιρα, είμαστε» πάει κατά διαόλου..
Το θέμα είναι πως το πρόβλημα ξεκινάει από κάτω προς τα πάνω.. τα θεμέλια χτίζονται πρώτα σε ένα σπίτι κι έπειτα η ταράτσα.. άρα το θέμα είναι πως αυτοί οι άνθρωποι που η τρέλα πηγάζει από μέσα τους και η κακία διαχέεται γύρω τους χωρίς λόγο είναι οι ίδιοι που ψηφίζουν χρώματα και κατ’ επέκταση αυτοί που κυκλοφορούν ελεύθεροι.. τα μέσα κελιά είναι για πολλούς όχι μόνο για τους πολύ κακούς.. sleep on it.. που λένε κι οι φίλοι μας οι Άγγλοι..
