Βρισκόμαστε στην χώρα του όχι. Πως να μη λέγεται «χώρα του όχι» αφού εδώ και ογδόντα – οσονούπω – χρόνια το γιορτάζουμε.. όταν εδώ και δυο και κάτι χρόνια το μετατρέψαμε σε ναι.. κι όταν κανείς σε αυτή την χώρα δε μπορεί να πει με βεβαιότητα τρία απλά γράμματα.. Ο – Χ – Ι.. Αρχικά είπαμε ένα μεγάλο όχι στους Ιταλούς.. ο πρωθυπουργός μας το φώναξε και το τελεσίγραφο σήμανε πολλά. Μπορεί να ήταν από τους λευκούς, αλλά το είπε και το εννοούσε.. κοντά στην θρυλική επέτειο – ευτυχώς όχι ακριβώς γιατί θα ρεζιλευόμασταν με τον συνειρμό – ο δικός μας ροζ πρωθυπουργός το έκανε ναι με μια απλή κίνηση και δυο απλά λόγια «όχι, αλλά ναι».. τόσο απλά, τόσο κατηγορηματικά..
Έπειτα ήρθαν και πάλι οι μέλισσες και οι Έλληνες ξέχασαν το πόσο σημαντική είναι αυτή η λέξη.. χάθηκε στην φαντασία του καθενός κι ο καθένας άρχισε να την ερμηνεύει κατά πως τον συνέφερε. Το κύριο μόριο της αρνητικής απάντησης της Νεοελληνικής γλώσσας, αυτό το «ουκ» και «ούχ(ι)» των αρχαίων που τόσοι και τόσοι προσπαθούν να βρουν την ετυμολογία του. Βρισκόμαστε σε μια πιο απλή εποχή, εδώ που κάθε αξία είναι κατεστραμμένη και υποβιβασμένη στα όρια της καταστροφής. Κανείς δε νοιάζεται κι εκείνοι που νοιάζονται ή προσποιούνται ή έχουν κάποιον άλλο σκοπό.. συνήθως είναι το κέρδος στις μέρες μας. Άνθρωποι μένουν στους δρόμους, αλληλοσκοτώνονται, ζώα βασανίζονται και κανείς δε δίνει δεκάρα..
Όμως κάποια στιγμή όλο αυτό ελπίζουμε να αλλάξει.. το κακό με την ελπίδα είναι πως αν κάποιος απλώς ελπίζει, αλλά δεν αλλάζει κάτι στη ζωή του προς το καλύτερο τίποτα από γύρω μας δεν θα αλλάξει.. τα πάντα θα μείνουν ως έχουν κι όσο περνάνε τα χρόνια θα γίνονται χειρότερα. Τίποτε πλέον δε με εκπλήσσει.. κάποιοι μένουν άναυδοι με την κακία που υπάρχει στον κόσμο.. θα ήθελα κι εγώ να είμαι ένας από αυτούς.. κάθε φορά που κάτι κακό συμβαίνει να πέφτω από τα σύννεφα.. πόσο πολύ απέχουμε μερικοί από αυτήν την όμορφη ή άσχημη έκπληξη. Δυστυχώς όπως έλεγε κι ο Αριστοτέλης «εν τη προαιρέσει η μοχθηρία και το αδικείν».. στα νέα Ελληνικά «η μοχθηρία και η αδικία υπάρχουν από πρόθεση».. και για όσους δεν κατάλαβαν τίποτα δεν είναι τυχαίο.. Όλο αυτό βέβαια που δε μας εκπλήσσει μας στεναχωρεί και μας στεναχωρεί πολύ..
Μια θεία μου έλεγε πως «ξέρω πως δεν έχτισα εγώ αυτή την εκκλησία, αλλά νιώθω όλα αυτά τα χρόνια σαν να έχω βάλει κι εγώ το λιθαράκι μου».. αυτό το «λιθαράκι» με στοίχειωνε μικρή.. η θεία είχε δίκιο όμως.. σιγά σιγά αλλάζουμε τον κόσμο με απλά βήματα, απλές κινήσεις.. δε πρέπει να μας νοιάζει καθόλου αν ο διπλανός μας δεν ασχολείται με την καλοσύνη που κρύβεται μέσα του.. ο διπλανός μας δεν είμαστε εμείς.. δυο διαφορετικές οντότητες που μπορούν να κινηθούν προς τον έναν ή τον άλλο δρόμο. Η αγάπη που κρύβεται μέσα μας είναι εκείνη που μας δείχνει τον σωστό και μας ανοίγει τα μάτια. Αν τη συνδυάσουμε δε με την παιδεία, αν γίνει αυτό δυνατό, τότε όλα είναι πιθανά κι όλα θα βαίνουν προς το καλύτερο.. γιατί να μην το δοκιμάσουμε..
