Το Σπάρταθλον για κάποιους είναι αγώνας ζωής, για άλλους κάτι το άπιαστο, ενώ για
κάποιους άλλους μια χωρίς λόγο παραφροσύνη. Τι είναι όμως στην πραγματικότητα το
Σπάρταθλον?? Με πολύ απλά λόγια είναι αυτό που ονειρεύεται η κάθε καρδιά που βάζει
στην κληρωτίδα το όνομα της και παρακαλεί να επιλεχθεί.
Ακούγονται πολλά και τελικά ίσως κάποια να είναι αλήθεια. Το Σπάρταθλον είναι μια
τρέλα με άπειρους όρους, χωρίς να πρέπει ή να μπορούμε να την προσδιορίσουμε αν είναι
καλή ή κακή .. το μόνο σίγουρο είναι πως κανείς μα κανείς δε μπορεί να πει πως είναι «μια
τρέλα της στιγμής». Θέλει σκληρή δουλειά και πειθαρχία για να βρεθείς μια μέρα στις εφτά
το πρωί στα σκαλιά του Ηρώδειου και να περιμένεις με το χαμόγελο στα χείλη να ξεκινήσεις
έναν από τους πιο δύσκολους αγώνες στην ιστορία του αθλήματος. Περνάς τη γραμμή και
σε χωρίζουν 245,3Κ από το άγαλμα του Λεωνίδα στη Σπάρτη, από εκείνο το άγγιγμα που στο
τέλος του αγώνα θα σου φανεί τουλάχιστον Θεϊκό!!
Αυτός ο αγώνας δεν πρέπει ποτέ να παρθεί ως κάτι δεδομένο ή σαν μία πλάκα, ενός
πολύ καλού αθλητή που του φαίνεται παιχνιδάκι. Το Σπάρταθλον είναι ένας αγώνας που
απαιτεί από τον κάθε συμμετέχοντα είτε είναι αθλητής ή ακολουθεί ως ομάδα υποστήριξης
να είναι πειθαρχημένος και σοβαρός καθ’ όλη τη διάρκεια της προετοιμασίας μέχρι το
περιβόητο άγγιγμα του ποδιού.
Κατά τη διάρκεια του αγώνα μπορούν να συμβούν τα πάντα ή τίποτα. Άλλοι
προχωρούν χωρίς να αντιμετωπίσουν το παραμικρό πρόβλημα ενώ κάποιοι άλλοι υπάρχει
περίπτωση να αντιμετωπίσουν ό,τι δεν έχουν βρει μπροστά τους στις πολύωρες
προπονήσεις τους. Κανείς δεν ξέρει πως αντιδρά ένας οργανισμός υπό τέτοια πίεση. Το κακό
στην προκειμένη περίπτωση είναι πως αυτό το φαινόμενο επεκτείνεται σε όλη την ομάδα
του αθλητή. Το δύσκολο είναι να βρεις από τη μία τη χρυσή τομή κι από την άλλη να
καταφέρεις να πείσεις τον εαυτό σου πως μπορείς, χωρίς αυτό φυσικά να σημαίνει πως θα
πιεστείς τόσο που ο οργανισμός σου να μην αντέξει και σαν τον Φειδιππίδη μετά τη μάχη
του Μαραθώνα και τη δήλωση «νενικήκαμεν» να αφήσεις την τελευταία σου πνοή.
Ο αθλητής έχει μάθει να ακούει το σώμα του και η ομάδα υποστήριξης έχει μάθει να
ακούει τον αθλητή. Η πίεση πάντα έχει συγκεκριμένα τείχη και καλύπτει ένα μεγάλο φάσμα
απόψεων και πόνου, αλλά δεν υπερκαλύπτει την ανάγκη για ένα τέλος που υπάρχει μεγάλη
πιθανότητα να έρθει νωρίτερα απ’ ότι κανείς θα περίμενε. Η πίεση λοιπόν έχει και τα όριατης και ο αθλητής μαζί με τον προπονητή του είναι οι μόνοι που ξέρουν πότε έρχεται το
τέλος. Ο ένας γιατί έχει αγγίξει τα όρια του και ο δεύτερος γιατί έχει αγγίξει την ψυχή του
αθλητή του.
Το Σπάρταθλον για μια μεγάλη γκάμα ανθρώπων είναι ένας αγώνας χωρίς νόημα ή
κάτι που δεν θα έπρεπε να συμβαίνει. Υπάρχουν κι αυτοί που απλά δεν καταλαβαίνουν ή
δεν θέλουν να μπουν σε αυτή τη νοοτροπία. Όπως σε κάθε ανθρώπινη σχέση είναι κι αυτό
αποδεκτό αρκεί να μην αναγκάζει άλλους να δεχτούν αυτή τη γνώμη. Ο καθένας είναι ικανός
να μιλήσει για τον εαυτό του χωρίς ψυχαναγκασμούς. Ακούγονται απόψεις τύπου «δεν
υπάρχει λόγος να γίνεται κάτι τέτοιο». Αρχικά κανείς δεν αναγκάζει τον άλλο να τρέξει, αλλά
ο καθένας είναι υπεύθυνος του εαυτού του. Από την άλλη το Σπάρταθλον σαν αγώνας έχει
τις ρίζες του στην Αρχαία Ελλάδα. Σαν αγώνας επίσης τιμάει τον Φειδιππίδη ως δρομέα που
κατάφερε να φτάσει από την Αθήνα στη Σπάρτη με τα λίγα αγαθά που είχε μαζί του ή έβρισκε
στο δρόμο του χωρίς σταματημό. Ο Φειδιππίδης ήξερε πως έπρεπε να λάβει μια απάντηση
από τους Σπαρτιάτες όσο το δυνατόν γρηγορότερα και να τη μεταφέρει στους Αθηναίους κι
αυτό έκανε. Ο αγώνας αυτός λοιπόν θα έπρεπε να τον τιμάει.. θα τολμήσω να πω λιγάκι ή
πολύ περισσότερο.
Ο σεβασμός που όλοι θα έπρεπε να δείχνουν σε αυτόν τον αγώνα δεν είναι μόνο
λόγω της χιλιομετρικής απόστασης, αλλά και λόγω του ιστορικού αυτού προσώπου που κατά
τον Ηρόδοτο είναι ένας ταχυδρόμος της εποχής του.
Τέλος το Σπάρταθλον είναι ένας αγώνας που απαιτεί απ’ όλους τους συμμετέχοντες
μεγάλη προσήλωση στον στόχο και τεράστια δύναμη ψυχής. Το σώμα μπορεί να σε πάει
μέχρι ένα σημείο, το μυαλό θα σε οδηγήσει στο άγγιγμα που θα αλλάξει τη ζωή σου για
πάντα.
