Κι εκεί που κοιμόμουν κι ονειρευόμουν χτυπάει το τηλέφωνο.. όχι καλό μου δεν θα σε σηκώσω Κυριακάτικα αξημέρωτα.. ούτε καν ώρα για εκκλησία δεν είναι ακόμη.. παρ’ όλ’ αυτά εκείνο επιμένει, αλλά μετά από λίγο σταματάει.. και πριν προλάβω να το χαμηλώσω, απορώντας πως δεν το είχα κάνει από το προηγούμενο βράδυ, ξαναχτυπάει.. μέσα στον ύπνο μου κοιτάζω και πάλι την ώρα.. άραγε η καμπάνα της εκκλησίας έχει χτυπήσει.. ποιος με θέλει τέτοια ώρα.. καλώς ή κακώς το μυαλό μου δεν πάει εύκολα στο κακό.. άλλωστε ότι κακό ήταν να γίνει έγινε και δεν θέλω καν να σκεφτώ πως μας βρήκε κάτι ακόμη.. με μισόκλειστα μάτια προσπαθώ να το χαμηλώσω αλλά καταλήγω να απαντάω και να ακούω ίσα ίσα μια αντρική φωνή πριν το κλείσω και πάλι.. συγγνώμη, αλλά κοιμάμαι.. και με παίρνει πάλι ο Μορφέας στην αγκαλιά του σχεδόν αμέσως.
Λίγες ώρες αργότερα πιστεύω πως ήρθε η ώρα πια να πάρω πίσω να δω τι μας βρήκε πρωινιάτικα όταν ο κυριούλης στην άλλη άκρη της γραμμής με αποστομώνει «από τον ΟΤΕ είμαστε, την φτιάξαμε τη βλάβη καλημέρα σας». Προλαβαίνω να πω ένα ευχαριστώ πάρα πολύ και μένω με το στόμα ανοιχτό. Αρχικά πανικοβάλλομαι.. τι μέρα είναι?? Σκέφτομαι και ρωτάω ξανά και ξανά κι όταν δεν πείθομαι κοιτάζω το ημερολόγιο.. όχι είναι Κυριακή.. ποιο έτος?? Ταξίδεψα μπροστά στον χρόνο και η εταιρείες αυτές δουλεύουν και την ημέρα του Θεού?? Τι ώρα είναι?? Γιατί?? Τίποτε όμως απ’ όλα αυτά δεν έχει σημασία.. αυτό που μετράει είναι πως το πρόβλημα φτιάχτηκε κι όλα λειτουργούν ρολόι στο σπίτι μου και όχι μόνο.
Οι ροζ σκέφτηκα έκαναν τελικά το θαύμα τους, αλλά αν το ότι ο ΟΤΕ μου έφτιαξε τη βλάβη Κυριακάτικα φαντάζει παραμυθένιο, αυτό φαντάζει εξωπραγματικό. Θυμάμαι πριν λίγα χρόνια είχε πάλι χαλάσει η γραμμή και πήγαινα στο μέγαρο του νησιού μας του όμορφου και παρακαλούσα ξανά και ξανά για μια επιδιόρθωση που ήξερα θα τους έπαιρνε πέντε δέκα λεπτά. Τηλεφωνούσα, το δήλωνα αλλά τίποτα.. το απόλυτο τίποτα. Η χαρακτηριστική απάντηση του τότε διευθυντή ήταν πως «κάποια στιγμή θα φτιαχτεί» και το μόνο που μου ερχόταν στο μυαλό ήταν η διαφήμιση που έλεγε «here in Caribbean».. με τη μόνη διαφορά πως απείχαμε χιλιόμετρα από τα μαγικά νησιά της Καραϊβικής και το μόνο που υιοθετούσαμε ήταν ένα μέρος του τρόπου ζωής που απλά μας συνέφερε.
Σήμερα όμως όλα φαίνονται αλλαγμένα κι εγώ απορώ.. μα γιατί απορώ.. τι δε μπορώ να πιστέψω?? Πως κάτι στην Ελλάδα δουλεύει ή πως το έκαναν οι ροζ να δουλέψει?? Μάλλον έχω μπερδευτεί και ζητάω τελικά ενισχύσεις.. ποιος είναι ο κύριος μέτοχος?? Θυμόμουν πως ένα μεγάλο ποσοστό το είχαν αγοράσει οι Γερμανοί και τότε όλα θα εξηγούνταν άμεσα, αλλά τελικά αυτό που δεν είχα ιδέα ήταν το πόσο μεγάλο ήταν αυτό το ποσοστό.. ένα μήνυμα στο μοναδικό άτομο που μπορεί να με βοηθήσει και πολύ αγαπημένο μου και με επανέφερε στην πραγματικότητα.. ε, μα λέω κι εγώ.. οι ροζ!!..?? γελάω μόνη μου, αλλά όλα μέσα μου έχουν λυθεί.. δεν έχω πια καμία απορία.. μπορώ να περάσω ανέμελα κι ωραία την υπόλοιπη Κυριακή μου τραγουδώντας – σιγανά μη μας πάρουν και με τις πέτρες – σαν την εθνική μας σταρ «ωραία που είναι η Κυριακή, μα να ‘ταν πιο μεγάλη, γιατί περνάει γρήγορα κι αργεί να έρθει η άλλη»..
