Πρόσφατα μου τηλεφώνησε ο εκδότης μου θέλοντας να μ’ ενημερώσει πως σε λίγο καιρό η εφημερίδα θα πάψει να βγαίνει σε έντυπη μορφή και τη θέση της θα πάρει μια σελίδα στο διαδίκτυο.. εκεί λοιπόν στον τεράστιο ιστό θα βρισκόμασταν κι εμείς οι σάτυροι της σατυρικής αυτής εφημερίδας. Έκλεισα το τηλέφωνο κι έμεινα για λίγα λεπτά μόνη με τις σκέψεις μου, μακριά απ’ ότι συνέβαινε γύρω μου.. κι όμως όλα ήταν τόσο κοντά μου.. όπως το σφουγγάρι που κρατούσα στο χέρι μου και τα άπλυτα πιάτα μπροστά μου.. είχα την ουτοπική εντύπωση πως όταν ένα τέτοιο τηλεφώνημα παίρνει μέρος, όλα ειναι κάπως διαφορετικά.. για παράδειγμα εγώ βρίσκομαι σε μια αναπαυτική πολυθρόνα μπροστά στο αναμμένο τζάκι, ο Ορέστες κάθεται στο μαξιλάρι του κουρνιάζοντας ταυτόχρονα στα πόδια μου, το λαπτοπ έχει πάρει φωτιά με τις ιδέες που κατεβαίνουν σαν χείμαρρος η μια μετά την άλλη κι εκείνη τη στιγμή που σταματάω να γευτώ το ζεστό μου κακάο ή κρασί (δεν έχω αποφασίσει ακόμη) χτυπάει το τηλέφωνο.
Δυστυχώς η ζωή μας κάνει πλάκα μερικές φορές κι αντ’ αυτού κλείνοντας το τηλέφωνο συνέχισα χαρούμενη τη λάντζα μου που κράτησε αρκετή ώρα. Οι ειδήσεις ακούγονταν από την τηλεόραση μεταφέροντας πάντα κακά νέα. Αναρωτήθηκα αν αυτό ήταν πάντα δυνατόν.. προφανώς για να συμβαίνει συνεχώς ειναι. Κάποιος όμως, κάποια στιγμή, κάποτε πρέπει να το σταματήσει.
Γενικά στην ψαροκώσταινα πολλά ειναι αυτά που πρέπει κάποια στιγμή να σταματήσουν. Φαίνεται πως ο κόσμος χαζεύει ολοένα και περισσότερο και τα εγκλήματα που παίρνουν μέρος για οικονομικούς κυρίως λόγους αυξάνονται και πληθύνονται. Άκουσα έναν κύριο να λέει πως οι ένστολοι πρέπει να παίρνουν από τα ψυχολογικά τεστ συχνότερα από αυτό το αδιάφορο «και έξι χρόνια».. καλε μου το κακό είναι πως όλοι οι Έλληνες θα έπρεπε να περνάμε από ψυχολογικά τεστ συχνότερα από τα έξι χρόνια. Πριν λίγες μέρες με απείλησε ένας εφοριακός στο χωριό που μένω πως αν δεν αφήσω κάποια σκυλάκια στο δρόμο όπου ανήκουν θα μου κάνει κακό.. έλεγε.. και βροντοφώναζε σε όλη τη γειτονιά το πόσο φιλόζωος ήταν. Γελούσε ο κόσμος αλλά αυτός δεν πτοήθηκε μέχρι που ήρθαν οι μεγάλες δυνάμεις και την έκανε με ελαφρά πηδηματάκια.. ειναι αυτό το θρασύδειλος που κάνει θραύση στην Ελλάδα του τώρα που πραγματικά δε μπορώ να το διαχειριστώ. Ο κόσμος γενικά μπερδεύει την θρυλική βούρτσα με κάτι άλλο.. μάλλον θα φταίει η έλλειψη.. ασβεστίου τι να πω..
Τα πράγματα είναι δύσκολα κι η νύφη γκαστρωμένη που λένε κι οι παλιοί.. ενώ οι νέοι δε βγάζουν άκρη.. ειναι κι οι άλλοι που κατηγορούν τους ροζ για όλα τα κακά που συμβαίνουν αυτή τη στιγμή στην χώρα μας ενώ ταυτόχρονα δηλώνουν άγνοια για το παρελθόν μας. Αυτοί ανήκουν σε μια από τις παρακάτω κατηγορίες, αλλά μου ειναι δύσκολο να τους εντάξω.. είτε είναι ανίδεοι είτε χαζοί.. ας διαλέξουν μόνοι τους. Έχω έναν φίλο φανατικό ροζ.. ειναι αστείο αν σκεφτεί κανείς πως πήγε για δουλειά σε χώρα του πρώην ανατολικού μπλοκ ενώ συνεχίζει να βάφει τον εαυτό του ροζ.. προσπαθώ να βγάλω μια άκρη, διότι το μόνο σίγουρο ειναι πως δεν πήγε για το κλίμα. Ειναι πάλι αυτή η μαγική στιγμή που το λογικό γίνεται άλογο και οι παρευρισκόμενοι μένουν με το στόμα ανοιχτό ενώ ταυτόχρονα χειροκροτούν από αμηχανία..
